Kim derdi ki;
Ekim kederle geçecek
gün solmuş yüzünde bitecekti bir akşam üstü!
son kez dokunan gözlerinde kalan pozun
kadrajı yarım
ışığı hüzün
gülüşü silinen
az bir ömürdü hayat fotoğrafın...


gölgesi külden akşamlardı acınının düştüğü yer
zaman!
kimleri çaldı ömrün en renkli çağında
ince ince batırdı zehirli oklarını
düş kurduran avcı ebruli dünyada
sorgusuz
sualsiz
sebepsiz
kapandı gözlerinin flaşı
hiç solmayacak sandığımız günlerdi
saçlarının rengi dağıldı grenlerinde
anladım ki;
yaprak dökümüdür her zamansız gidiş...


Emirgan suskun
Çınaraltı yorgun rüyada
gölgesi yok
ne bakışlarının
ne sesinin
ardında kalanlara buruk bir çaydı
ısmarladığın anılar...


hangi manzarada kaldı neşeli bulutlar
gözlerimize bıraktığın yağmurlar gri
ilahi takdirdi göçü ertelenemeyen gidişin
avunmaksa sıralı ömürlerde yaşam
merhabanın yerine kalan vedadayız
lale bahçesinin boynu bükükleriyiz şimdi
yokluk anlatılmıyor biliyor musun?
boşluk kadar anlamsız
ve ne zor sana dizelerde dokunmak...

...


yıldızlar şehrinde bir sen mi eksiktin
neydi acelen?
biten neydi!
yarım bir şiirde
düşen sarı yapraklar dualarımızsa
gözlerimiz çıplak ağaçlardır artık.


bilinmeyen yolun
beklenmeyen yolcusu
uğurlar ola
çekilince hepimizin son karesi
gülen merhabanla
günü geldiginde
sen karşıla bizi...
...

şimdi mevsim hazan
ne çok yakıştı gidişin sonbahara
arapları sende kalan yıllarla
sen ölümün fotoğrafını çektin
biz acının!
yıkanan son filimdin
son kez girdiğin karanlık odada...