Sevgilim,
Ellerin mi gidiyor benden?
Her milimi ezberimde olan yüzün siliniyor hatrımdan.
Yatağımda ki kokunu tanıyamıyorum.
Ki ellerinsizliğin tüm yörüngeyi yerinden oynatırdı..
Şimdi uzaklaşan bu ayak izleri senin mi?
Yar diye kucağımda uyutmuşum yüzyıllardır seni,
Uzağa yakınlaşan taraflarını bilmem.
Papatyalar dirildiğini yitiriyor,
Sokağımdan çocuk sesleri yükselmiyor.
Balkonumdan kuşları da mı kovdun?
Rengi mi bozuldu günlerin?
Griye çalmazdı sabahlarım.
Çatı uçlarından göğe yükselen mavimi kaybettim.
Gamze çukurlarını dolduran;
Gülmelerinin yankıladığı bu evde de artık durulmaz.
Koltukları değişecek belki bu masa da…
Bizden olmayan o kızı da barındıramam artık.
Yoksun, yokluğunu hiçbir güzle anlatamam.
Ömrümden haziranlarının çalındığını düşün,
Ki üşümeyi sevmezdim en iyi sen bilirsin.
Şimdi haziranda işi ne güzün?
Sakallarından avucuma dolardı yüzün.
Şimdi; sen, ben biz olamayacak kadar yanıldık..