zamanın sesi titrerken boşlukta
bitkin bir şehir geçiyor içimden usulca
hızlı tren
bu gürültü
bu pi sayısı
dünya elips
bir kız düşüyor raylara önce
fren sesi
herkes ileri geri konuşuyor
transit geçiyoruz kurtuluş’a doğru
mavi pantolon aklımda
duvarlarda kan izi
geriye uzun uzadıya bir hiç
uzun hikaye belki sonra

hüzünlü bir günün gecesinde
savaşarak ölmek kutsalken
elimde kalem durup bakıyorum
yapıyoruz öyle şey bazen ikimiz konuşurken
savunmaya geçiyor egomuz
içimizde bir çoğalma bütün yaralar kabuğa duruyor
bir pas süzülüyor kalbimizden

karanlıkların korkuttuğu zamanlar vardır
alır gider başını bir akıncı içimizden
yeni yerler fetih ve seyrü sefer
kimse çıkmaz kendi kafesinden
ancak muhabbet kuşu kadar sevilir herkes
v e k ı ş böyle geçecek
uzamayan hep kısalan
bir suçluluk duygusu

sıkışıp kaldığımız içimizdeki şehir
bir gece yarısı
zifirî bir hışımla boğazına çöker
bütün alt üst oluşların akabinde
düşünceli bir adam oluverir aşk