İrdeleyeceğim o ten rengi
saklı doğasında güneşin,
Solgun bir akşamın
en sessiz tonunda,
Ve maviden beti benzi,
Sarkık ve sürüncemede bir acı gibi…

Öznesi yitik olsa
ne ki güneşin?
Hangi yıldızdır efkârına
bandığım günün,
Hangi b/atıl düştür
ufkunu ütülediğim,
Sömüren yalnızlığın
vefası kadar derin…

Bir halay bir de halhal,
Düşlerime dolanır ayak bileğimde,
Ölümse hüzünlü bir sarnıç,
Ve gecelerin mateminde
yankılanan bir fısıltı…

Kim bilir kaç iklim
geçti üstümüzden,
Kaç bahar, kaç savrulmuş dal…
Zamanın gölgesinde
kaybolan anılar,
Unutulmuş tadında
saklı gizler, sitemler…

Bazense tufandan
sökün eden sessizliğin,
Gecede bir kırık lamba
gibi parlayışı,
Ve kayrası haşmetli
evrenin en tepesi,
Heceler isyankâr, fiiller kavruk…

Alabildiğine berrak
batışı ateşin,
Eşkâlimde adı konmamış
bir tanı var,
Özlemin yamacında
eğilmiş zaman,
Bir horon teper ki
kalemin nüvesi…

Kim bilir hangi denizde
kaybolur adın,
Hangi gökyüzüne bırakılır
yankısı sesinin,
Ve hangi unutulmuş
hikâyede saklıdır,
Göğsümde mühürlenen
hüznün sarkacı…

Zaman bizden ne götürdü,
Ne bıraktı bilemem,
Ama sevgimiz
dalından düşmeyen
son yaprak gibi,
Biraz inatçı, biraz küskün,
Ama hâlâ dallara tutunan…

Ahmet Nejat