Gözlerinde sabahın
ilk ışıkları vardı,
dokunduğumda,
bir çiçek gibi açardı masumiyetin.
Baharın ilk yeşeren
dalı gibi ürkek,
ve bir yağmur damlası
kadar saf…

Ellerinde saklıydı
bir eski zaman masalı,
gökyüzüne bırakılmış
bir fener gibi,
rüzgârın yönüne kapılmış,
ama sönmeyecek kadar inatçı.

Zaman bizden ne götürdü,
ne bıraktı, bilemem,
ama anılar hâlâ solgun
bir fotoğrafın kenarında,
ve sevgimiz, dalından düşmeyen
son yaprak gibi
biraz inatçı, biraz küskün,
ama hâlâ dallara tutunan…

Sessizliğinde saklıydı
huzurun rengi,
bir gölün yüzeyinde titreşen
ışık gibi dingin.
Kalbim, içten içe yanan bir köz gibi,
ne küllendi ne de rüzgârla savruldu.

Biz, gökyüzüne yazılmış
eski bir şiir gibiydik,
zamana direnen,
ama zamanla güzelleşen.
Ve belki de en çok,
bir yıldızın ışığında saklı,
sonsuzluğa bırakılmış bir sevdaydık…

ahmet nejat