En sondan bir evvelki meş’um Haçlı seferi;
Kurtuluş savaşında ettiğimiz o cenkti...
Aşk ile "Allah Allah" diyen her Türk neferi!
Bedrin aslanlarına, yemin ederim denkti...

Son seferde Haçlılar öyle bir ant içtiler!
Bu kez savaşçıları, kendimizden seçtiler!
Kanı bozuk hainler, pimi çekip kaçtılar!
Ağlayanlar hep kardeş, gülenlerse Frenk’ti...

İçimizden çıktı bu on binlerce Brütüs...
Sırtımızdan vurulduk hep kardeş kardeşe küs!
Bir de geçip karşıdan gülüyorlar ya; pis, pis!
Hiç biri Türk’ e değil, kefereye mihenk ti...

El mi uzatılmadı, Uzattık başımızı!
Çektik tüm ceremeyi, verdik de aşımızı!
Kan siler bundan böyle kanlı göz yaşımızı!
O, "özgürlük, mözgürlük" dillerde pelesenkti...

Maksatları bu bağdan üzüm yemek değildi!
Ocaklara köz düştü, kaşlar yere eğildi!
Yürekler paramparça, tüm hayaller dağıldı!
Oysa bütün arzumuz, geçmişteki ahenkti...

Antalya-2012/09
Halil Şakir Taşçıoğlu

TDK:

pelesenk: gereksiz tekrarlanan söz...
meş’um: uğursuz...
* Bu şiir 510 sahifelik LORA yayın ile dağıtımı yapılan
"OCAKLARA KÖZ DÜŞTÜ" kitabımdan alınmıştır...