"Eksik kalan sevgiler, yürekte tamamlanır ve bazen en derin hikâyeler, hiç yazılmayanlardır."

Gözyaşlarımdan sonra,
Sözlerden bir mendil dokuyorum,
Sırılsıklam olmuş hislerime.
Her dize bir yara izi gibi,
İyileştirmiyor beni yokluğunda.

Geceyle dans eden yıldızları izliyorum,
Onlar dahi sensiz sönük geliyor gözüme.
Bir sigara daha yakıyorum,
Dumandan hatıralarla,
Sana çıkmayan yolları buluyorum.

"Gelir," diyorum bazen,
Fısıltılı cılız bir sesimle.
Ama bu, gelmeyecek rüzgârın türküsü,
Dinleyip durduğum.

Her şair biraz yalancı,
Her aşk biraz eksik.
Hayalinle ben,
Eksilen tarafımda biriktiriyorum seni.
İçim çığ gibi,
Gelip de erimeyen bir çığ.

Suskunluğun ortasında büyüyen,
Bir yankı gibisin.
Ne kadar çağırsam,
O kadar uzağa düşüyorsun.
Sana koşmaya çalıştığım her an,
Dizlerimde sabırsız mavzer izleri,
Kalbimde parçalanmış pusulalar.

Ve sonunda,
Kabulleniyor yüreğim
Bir türlü tamamlanmayan hikâyeyi.
Bile bile yanan sevgim,
Bir sonbahar yaprağı gibi,
Sana dokunamadan yere iniyor usulca.

Gökyüzü kararırken,
Son cümleyi yazıyorum sensizliğime:
"Bazı sevgiler,
Sadece kalpte filizlenir,
Dallarını uzatamaz hayata."

Bir nefes alıyor,
Şiirin bittiği yerde senin yokluğun.
İçimde bir boşluk değil,
Kocaman bir sensizlik büyüyor.
Birkaç parçamla ben,
Gecenin karanlığında kayboluyor.

Halil Kumcu
16 Ocak 2025 / Perşembe / Ankara