Ben mi küstüm mevsimlere
İçimde dört mevsim bana yabancı şimdi
Bir aynalar tanır kan çanağı gözlerimi
Uykusuz gecelerimde susar
En mutlu kahkahalarım
Ne zaman senin şarkılarını duysam
Ayrılıkları anlatan
Kaybolurum gözyaşı sisinin sokaklarında

Ben bu akşamların korkulu yalnızlığıyım şimdi
Bir kış güneşi ısıtıyor üşüyen ellerimi
Dost olmaya çalışırken anılarla
Hatıralarımın pembe rüyalarına gömülüyorum
Biliyorum geri dönmeyecek sabahlarımı
Varsın mutluluk için çalıp dursun
Tüm o eski plaklar
Ben bu gecelerin en korkulu yalnızlığıyım artık

Unuttum mevsimlerin renk ve ahenklerini
Karanlık, simsiyah kesilir umutsuz gecelerimde
İçimde bir sevda ağlar... ?
Sildim her umudu
Nasılsa hep hüsran, hep gözyaşı
Tüm gecelerin acılı sancılarında
Bırakıveririm yağmurlarımı
Hıçkırık şimşeklerinde; sağnak, sağnak !

Ne kadar katlansam da ayrılıkların ağrılı gecelerine
Mor menekşeler kadar güzeldi mazim
Samanyolu dansederdi gözlerimde
Bir mor şarkıydı akşamlar plakların eşliğinde
Yüreğim bir kuş gibi çırpınırdı her güne

Şimdi asırlar oturdu gecelerin karanlığına
Ben unutulmuş papatya demetleri gibi solgun
İçim tüm hıçkırıkların tutsaklığında
Çok uzaklara dalıyor gözlerim bu akşam
Şekilleniyor hafızamda o eski günler, tüm sıcaklığı ile
Ve, çekiliyor gözlerimden
Gözyaşlarım bir perde gibi
Yeniden seyret maziyi tekrar
Bütün çıplaklığıyla

Günay Koçak

1 . 01. 2025