Biraz ışık ,biraz umut vardı içimde
Onu da gömdüm mezara
Düşünürken seni aynada buldum kendimi
Yansıyan gözlerine liman bildim sığındım
Hasretin vermiş olduğu sızı sardı bedenimi
Bırakıp gittiğin gülücükler kaldı hayatımda
Esip giden tufanların açtığı boşluklar
Üşüyen ellerimden nergisler düştü toprağa

Okşarken ipeksi saçlarını
Başını göğsüme dayayıp seni avutmayı isterdim
Teninin bahar kokusunu içime çekmeyi
Gözlerine bakıp seni sevdiğimi söylemeyi isterdim
Bir başıma kaldım
Hayat denilen acımasız çemberin ortasında
Ne kaldıysa senden bana kalan herşeyi gömdüm
Ceset torbası oldu yüreğim...

Seni düşündükçe içinden çıkılamaz hale geldi acılarım...
Ben mi yanlış biliyorum
En derin yaralar bile zamanla kapanıyorken
Neden iyileşmedi kalbimdeki yaralarım
Gözden ırak olan,gönülden de uzak derler biliyorsundur
Yalan bence o söz sevdiğim..
Ha dibimde olmuşsun ha dünyanın öbür ucunda...
Ne fark eder..
Ben seni hep içimde taşıyorum...

Kalbinde uyuyan nazlı bir kuş gibisin
Uçamaz ki bu şehrin yükseklerinde
Karanlık ve ıssız,mezarlar kazınıyor içimde. İçime gömülüyor anılardan kalanlar
Dertli acı bir türkü çalıyor radyoda. 
Çok sevenleri ayırdı bu şehir zamanında
Gece düşüyor ayaza, içim titriyor
Hüzünlü şarkıları misafir eden yorgun akşamlar
YEŞİLIRMAK