bir kucak dolusu kadar sessizlikti bu hayat
dost diye çağrılan gece
her gün doğarken ağlıyordu
zaman renk değiştirirken
yaşananlara veda bile edemiyordu.
hayat işte
söylenecek ne varsa bana sen söyle
gözyaşlarınla anlatma.
vedalarda bile tatlı bir tebessüm var
gün ışığını görünce mutlu olur
adı yoktu bir çok şeyin.
hayat işte...
gözyaşı yağmurları dursun diye dualar ederken
istiyorlardı ki kimse üzülmesin
geceler gözyaşlarını hep severdi,
gece onun arkadaşıydı onun her şeyiydi,
mutluluğun bir adı vardı
tarif dahi edilmeyen onu hatırlatan
sessizlikle iç içe yığınla sokaklar
numarasız evler
derelerden gelen su sesleri geceyi deliyordu
hepsi bir düş gibiydi
kucak dolusu umuttu.
yeni bir gün doğuşuna gülümsemek
zamana eşlik etmek çok zordu
sonsuzluğa bakmak gibi
aslında karanlıktı her yer
aydınlıklar bile.
*
Mehmet Demir