Bir kâğıt, bir kalem ve bir tutam gece,
Sana yazdığım her mısra gözyaşıylarıyla yeşerdi.
Harfler, sessiz bir ağıt gibi dizildi ardı ardına,
Ve şiir, yüreğimden dökülen bir nehir oldu.

Damla damla düştü her hüzün satırlara,
Kalemim titredi, sanki senden bir iz bulmuş gibi.
Sözler suskun, kelimeler eksikti,
Ama gözyaşlarım tamamladı her eksik cümleyi.

Kaç kez yazdım, kaç kez sildim seni,
Her defasında yeniden başladım düşlerimde.
Şiirimde, gözlerin bir yıldızdı kalbimde,
Gülüşün bir bahar rüzgârı gibi esip geçti.

Fakat her mısra, bir vedanın şarkısıydı,
Her noktada bir yara, her virgülde bir bekleyiş.
Gözyaşlarımla ıslanan bu şiir,
Artık ne sana ait, ne de bana…

Şimdi her satırında seni saklıyorum,
Her damlada bir anı, bir hasret taşıyorum.
Ve biliyorum, bu şiir hep ıslak kalacak,
Çünkü gözyaşlarım artık hiç kurumayacak.

ahmet nejat