..
Dinliyorum... Akşamın koynunda bir ezan yükseliyor,
Her nota, her dua bir yıldız gibi asılı gökyüzünde.
Martıların çığlığı mı bu, yoksa tarih mi fısıldıyor?
Haliç’in suskun suları, Ayasofya’nın gölgesinde uyuyor.

Aziz İstanbul, ne yüce ne kederli bir şehir,
Sanki Ferdi Tayfur’un nağmesinde kaybolmuş gibi,
Kimi zaman bir tren garında unutulmuş bavul,
Kimi zaman Orhan Gencebay’ın sazında yitirilmiş sevdalar...

Sana yazılmış her dize bir öykü,
Ümit Yaşar’ın dizelerinde bir yarım aşk,
Sezai Karakoç’un diriliş çağrısında bir ümmet,
Ve Orhan Veli’nin deniz kenarındaki yalın ayak yürüyüşünde
Bir çocuk gülüşü gibi masum...

Dualar yükseliyor minarelerden,
Boğaz’ın serin nefesinde karışıyor dumanlara.
Her adımda başka bir hikâye,
Her taşında bin yıllık bir sır saklı.

Ey yorgun sokaklar, ey tarih kokan hanlar,
Kaç sevda gördünüz, kaç ayrılık, kaç vuslat?
Bir köprü gibi iki kıtayı kucaklarken,
Kaç yürek geçti üstünden umutla ve kederle?

Dinliyorum... Her yankıda sen varsın, İstanbul,
Kimi zaman bir vapur düdüğünde,
Kimi zaman eski bir şarkıda;
Her şey sende başlıyor ve sende bitiyor.

Sen, geçmişin yankısı, geleceğin vaadi,
Sen, her dua, her gözyaşı ve her tebessüm.
Ey aziz İstanbul,
Biz seninle varız, seninle ölürüz.

O şehri İstanbul ki, denizinde aşk tüter,
Minareler selam durur, her kalpte bir sır yatar.
Yedi tepeye yazılmış kaderinle ne büyüksün,
Herkes seni arzularken, yalnızlığın bana yakışır.

ahmet nejat