Sensizliğin karanlığında kalmışım
Çıkış yollarım kapalı
İçimde çöreklenmiş hasretine yazıyorum
Loş ışığımın gölgesinde seni düşündüm
Yüreğimin cennetinde aldığım nefes
Duvarlarda yumruklayıp sana sığındım
Köşe bucak seni aradım
Bu uğursuz kentin caddelerinde
Gözlerine doya doya baktığımda
Ne zaman sıkılsa kalbim
Kıyısına adım attığım dalgaya benzer
Allah aşkına söyle daha ne kadar hüzünleneyim
Gözyaşı dökmeliyim ayaklarının bastığı yola
Sen ki sevdiğimsin, merhamet etmez misin
Ruhu kimsesiz kalmışa yahut şefkate susamışa
Kelebekler uçmalıydı gönül penceremden
Ümitsizlik ne çok seslendi bana
Alaycı kaderse cevap verdi: bırak olduğu gibi
Nasıl kör bir plandır bu,eziyet ikimize
Azıcık görse gözlerin beni, boyun eğmem kimseye
Eğer uyarsam bende,yazık olur bizim halime
Gözünü açtığında ilk sözcüğün ismim olmalı
İpeksi saçlarını ben okşamalıyım
Uykusuz gecelerimde dost ol küçüğüm
Sensiz olan rüyalarımı hançerlemeliydin
Yokluğun suskunluğuma gebe birtanem
Yarınların kelepçesi takılı gözlerimde
Dudağımda özlemin kanayan cümleleri
İmkansızlığın gölgesinde kaldım
Sana yazdığım her şiirime hasretini bıraktım
Hangi dua sana götürür yüreğimi
Södürdüm bu şehrin tüm ışıklarını
Yüreğini aydınlatmak istiyorum
Bir buse bırakıp dudaklarına
Sana sarılmak stiyorum
YEŞİLIRMAK