KARIŞTI YİNE İÇİM

Hasret kemiğe dayanmıştı
kırıyordu bir bir dalları
topluyordum iliklerimdeki sarıları
avuçlarımda suskunluğumun kan sızıntıları
çığlığımı ısırıyordum durmadan
yaşamak bir yorumdur diyordum
değişmeli dönüşmeli bu süreç
o tanrısal büyü sende güç sende diyordum

ve şimdi
gözlerimden bir keman sesi süzülüyor
Vivaldi dört mevsimle sarıp sarmalıyor
bereketli yağmurlar başladı ya
uslu akmayı beceremez bu deli nehir
kendisinden başka olamaz sığamaz yatağına
sezdi ya o göremediği sesin çağrısını
tutar rüzgarın elinden
söyler her bir damlanın dilinden
köpüklere yazar umudu ve direnmeyi
minicik öpücüklerle kucaklar kayaları
alır götürür çılgın çağlayanlarla
dolup dolup taşar dipsiz uçurumlara
binbir tohumun masalını anlatır
yolunun üzerindeki kıraç topraklara

yudum yudum kendini içirir
verdikçe azalmayacağını bilerek
ışıl ışıl yanar
tüm iklimlerin türküleriyle
saatleri yalnızca sevgiye ayarlayarak
gökyüzünün aynasından korkmayarak
görür ve yansıtır özünde ne varsa

uzatır kollarını küçük küçük dereler
girerler koynuna ve kaybolurlar
o şimdi hissetti
okyanusa birlikte karışacağı
büsbütün mavileşeceği kocaman nehri

gülümsüyor kış ortasında bahar gibi
biliyor yine apansız bırakıp gidecek herşeyi
bambaşka diyarlarda
bambaşka yaşamlar kuracak
sarılacak o iki yarımın acıyan kanayan yaraları
ayak basılmamış karlarca hiç kirlenmeyecek
inatçı kardelenlerin başkaldırısını benimseyecek hep

aahh yine karıştı içim
sığmıyor içime
vurmalı çalgılar eşliğinde ruhum
Bolero gibi
usuldan başlayarak
birer birer sonsuz evrenlere ulaşacak
Nilgün ACAR
13. 12. 2006