BEN ÖLDÜM MÜ ANNE

Gazetelerde tv’lerde fotoğraflarım var
bakıp bakıp ağlıyorsun anne
adımı duyan resmimi gören herkes ağlıyor
ne oldu anne birşey anlamadım
kardeşime elimi uzattım
kurşun sıktı kalbime bomba attı üstüme
kin ve nefret doluydu yüzü gözleri

oysa daha dün bir lokmayı paylaşmıştık
bardağımdan su içirdim
aynı havayı soluduk sokulurdu göğsüme
yüzyıllar bilye topaç gibi oyuncağımızdı
gökkuşığının görkemli renkleriydik
köklerimiz birbirine dolanmıştı
çiçek çiçek açmıştık kokularımız karışmıştı
sevgi meltemleriyle uçurtma olurduk
adımız Sevda Barış Umut’tu
anne dünya kocamandı niye sığmadık

ben öldüm mü anne bedenim yok
ruhum öyle hafif ki uçuyorum gökyüzünde
yükselen ağıtları dinliyor gözyaşlarını seyrediyorum

çok yufkaydı yüreğim bilirsin
hemen nemlenirdi gözlerim
yine dayanamıyorum anne
yağmur yağmur çiseliyorum
bedenimin gömüldüğü yerde
ıtır kokulu bir ot bir fidan olurum
büyürüm büyürüm ağaçlarca
saçarım tohumlarımı çoğalırım çoğalırım

sonsuza dek süremez bu amansız yangın
üzülme anne gün döner devran değişir
Sevda Barış Umut yine elele tutuşur
tek kitap aşk olur iyileşir hastalar

anne beni özlediğince düşlerine geleceğim
çırpındığı karabasanlarda
kardeşimin ellerini tutacağım
sımsıkı sarılacak ışık saçacak gözleri
taç yapraklarını okşayacağız dostluğun
şeker sunacak bana tatlı tatlı konuşacağız

çocuklarımız salınacak dünya bahçesinde
şarkılarımız başka evrenlerden duyulacak
onların da sesleri karışacak bu eşsiz senfoniye
yaşam avuçlarımızda sonsuzlaşacak
ağıtlar zamansız dönüşümler olmayacak anne
sen güleceksin ve bütün yürekler maviye kesecek

27.10.2007

Nilgün ACAR