Kalemdi yüreğimin en güçlü silahı
Hislerim ya da hissizliğim özlemim ya da sevgisizliğim
Acaba yaşadıklarımın ne kadarını hakkettim...

Kör bir karanlık şimdilerde gözlerim
Gökyüzündeki duru maviliği özledim
Denize yansımasını yüreğimi aydınlatmasını özledim...

Gözlerimi geceye diktim o zifiri karanlığa
Yüreğime görünmeyen yıldıza hesap sorarcasına
Yaralı sol yanım, asi hırçın saygısız ve umarsız.
Ne ben dizginleye bildim ne de o sakinleşmeyi bildi...

Zifiride yanan yalnız sokak lambası gibiydin
Işığına yürüdüm çünkü karanlıkları sevmezdim
Aydınlığına varınca bekledim, bekledim ve yine bekledim,
Yolumu aydınlatmanı karanlık yüreğime ışık tutmanı bekledim...

Ve düşünce yerlere en başındayım hayatın yine
Yalnız yolunu kaybetmiş ve karanlıklar içinde
Nereden başlayacaktım devam etmeye?
Nokta koyduğum hayata satır başından başlaya bilecek miydim?
Sevebilecek miydim yeniden, kalkacak mıydı kalbimdeki ölü toprağı ?
Güneş gülümseyecek miydi kalp odağıma ?
Ilık rüzgarlar esip dindirecek miydi sol yanımı?
Cevapsız sorularla çevrili etrafım,

Sensizliğime isyan ettim de nokta koyamadım.
Yeni umutları yarına sakladım
Belki bir gün diye gözlerimi kapadım.
Hakkımı saklı tutuyorum ahir zamana ayırdım...
Sensizliği yokluğuna gömüyorum
Elveda sevdiğim ben gidiyorum...


KELEBEK...