İstanbul’da doğuyor sabah o kızıl saçlarıyla

Tütüyor sobaları yine ardışık binaların kederle.

Sevda damlar şimdi bu şehrin her sokağından,

Hepsi akıp da bana dolacak olsa bile.

/

Ölümüm bu şehirde olsun istemiyorum.

Burada kim bulur benim cesedimi?

İnsan hiç bilmez mi kendini?

Ben sadece kendimi değil,

Bu şehri de sanki kolumdaki damarmışçasına

Bilirim...

/

Bir aralık gecesinde elinden tutarak

Bahtiyarlıktan kalbim dursa bir anda,

Kar taneleri gelip değerken anlıma,

Boğaz kenarı bir bankın soğuk kucağında,

Senden benden uzak yarınlardan alakasız,

Ölümle kardeş, hayatla hasım olmuş duygularla.

/

Toprak belki de halıdır biz yürüyelim diye,

Her tarafta bizden yerini betonlara bırakarak.

Kaçan o soğuk halının vefalı kucağı...

Bir insan bu dünyadan ne bekler başka?

Şan, şöhret, para... Hamdolsun hepsini tattım.

Bir o sevgilinin malazdukaları yok hafızamda.

/

Trenden inenlere bir bak isterdim.

Avrupai elbiseleri gökteki yıldızlara pek benzer.

Beton suratlı lokomotif kaptanları

Aynı bir celladın maskesine benzer.

Bu dumanların cigaramdan çıkmadığı ne malum?

Tren pek de umurumda değil zaten, sen varken.

Elimde bir ceketim bir de biletim var, nasıl olsa

Kaybedecek bir senim kaldı, güzel Agatha.

/

Süzüyorum şu yolun kenarındaki

Uzun, garip, beti benzi atmış kambur adamı.

İnan, umursamıyordur bu trendeki

Bizim eşsiz ve her anı ömre bedel mutluluğumuzu.

O bir tek bir metal yığını görür,

Durmadan düdük öttürüp tüttüren.

İnan, o adamın kamburu başının yükündendir.

/

Şu ak yünlü hayvanlara benzeyen bulut bile

Onun için gram kayda değer bir hadise değil.

Onun derdi belki vatanı, belki de vatansızlığı.

Onun için bizim özlemimiz nasıl önemsiz olur?

Ben aklımı kaçırıyordum yine bu tren garında.

Bir anne bile düşünmez böyle.

Ama davul gibi aynı, karnı burnunda.

Bana şu dakika, şu saniye düşen tek şey,

Yoluma bakıp adamı yalnız bırakmak oldu bile.

/

Kahvedeki ihtiyarların asık suratlarına bak.

En büyük kumarbazdan daha bağlılar kartlara,

Ama hayata bile bağlı değilken bu alkantara.

Pahalı, köşeli çantayı taşıyan iri kıyım ahmak...

/

Bahçesinde senin dudaklarından az biraz soluk,

Dikenleriyle kendini koruduğunu zanneden,

Senden benden epeyce yüze güller açan teyze,

Eşarbını atmış boynuna, kimsesizliğini izliyor.

Belki de bir hediye gelir gök kubbeden diye.

/

Çıkarsak en sonunda bu mahşer misali şehirden,

Kuru otlar dost olmak ister mi senden uzak yalnızlığıma?

Sen ve sevda ve özlem ve hastalıklar ve bu tren...

Neyin uğrunadır, soran oldu mu hiç acaba?

Sorsalar ağlamadan anlatabilir miyim peki?

/

Pekala, en güzel betimlemelerden uzak olsa dediklerim,

Farkı olur mu rubaiden bozma bir mızraklı ilmihalden?

Ya da dinleyip okur muydun, sakallarım olsa bile ak?

Uyuyup da bir sabah kapatamasam bir bebek misali

Zırlayıp laftan sözden anlamayan şakasız alarmımı,

Okur muydun bu mısralarımı yahut tutar mıydın aklında?

/

Ciddi olmayacaksın bu hayata asla ve kat’a, kardeşler misali.

Belki göremeyeceğim onu, kalem ucuna ders veren belinde entarisi.

Ya da tutamayacağım ellerini mavi deniz kıyısı bir bozkırda.

Olsun, olmayacağım, olamayacağım bir anlığına ciddi, bu hayatta.

/

Bir keman sesi geliyor ince duvarların ardından,

Kapısı kilitli o meçhul ve yosun tutmuş kompartımandan.

Belki kimisine gıygıy gelir bu seslerin düğünü,

Kimi ise beğenir onu teyzenin bahçesindeki gül misali.

Bak, çalıyor işte güzel bir kumrala aciz bir musiki.

Bu sefer daha anlamlı geliyor o adamın yükü.

Belki de ruhu da benim gibi kapmıştır bir büyü.