İşte bir gün daha bitti,
Ömürden belki de tek günde yıllar gitti.
Soğuk bile artık üşütemiyorken beni,
Hayat illetinin kendisi inim inim inlemeli.

Bugün yine caddeye çıktım,
Ecelin geldiği insanlara baktım.
Ölüm bile artık korkutamıyorken beni,
En sarp uçurumun kıyısından sarktım.

Şimdi derler bana: "Ne büyük intiharcı!"
Fünyesiz dolaşır mı hiç benim gibi masalcı?
Yıkım bile artık ürkütemiyorken beni,
Bekleme beni görmeyi, artık akılcı.

Sorma garezim nedir hayata,
Olma sakın hayatla rabıta.
Bağlanmak bile artık üzemiyorken beni,
Varma vakti gelmiştir belki de murada.

Balkona çıkayım dedim, saat gecenin beşinde,
Belki de en sert kışın korkulası beşiğinde.
Herkes hakkımda düşünüyorken ne yapacağımı,
Ben, belki de en korkulası ölümün eşiğinde.

Neden yakmaz cildimi bu dehşet soğuk?
Belki de en kor güneşlerden az biraz boğuk.
Herkesin dili anlamsız geliyorken nazarımda,
Hayatım öylesine sararmış, öylesine soluk.

Bir ölü müyüm, yoksa hayatta mıyım?
Uykuda mıyım, yoksa uyanık mıyım?
Beden denen bu çürümüş zindanın içinde,
Ecelden örme duvarların ardında mıyım?