Tükenmiyor içimin korkusu,endişesi
Yalan olup çıkıyor doğru bildiğim insan.
Biz atarız iki-bir,o atıyor düşeşi
Yalan olup çıkıyor doğru bildiğim insan.

Edasıyla,nazıyla kağıt gibi bembeyaz(!)
Peşinden estiriyor,kış misali bir ayaz
Dört mevsim bir arada,bundan alır çokça haz
Yine riya kokuyor doğru bildiğim insan.

İçi boş,görüş kısa, bu yalan hangi dilin?
"Verem otu" gibidir,tanıyın,siz de bilin
Bu hayat bizim ise,gönülden atın,silin
Hatırını yıkıyor doğru bildiğim insan.

Bir kaç kişi yanında selam vermeden geçer
Yalnızken,bir kuş gibi,hemen yanına uçar
Sanırsın kırk yıllık dost,sana gönlünü açar
Keklik gibi sekiyor doğru bildiğim insan.

Toplumda söz sahibi olur da lafı vermez
Bunu nasıl başarır? Ona akıl sır ermez
Güya tavrı yumuşak,dinletir ,seni germez
Konuştukça çöküyor doğru bildiğim insan.

Vahdet-i Can (VAHDET ÇİL)

Amasya,22.08.2017
(Arşivimden)