Çocukluğumu sokaklarına gömdüğüm o belde
Seninle mutlu seninle güzeldi
Şarkılar umut doluydu, yüreğim aşktan sarhoştu
Bir aşk ki ; akşamları babam, sabahları ailem
Pembe mor’a boyardım günleri, gecelerimi
Yıldızlar şarkı söylerdi gökyüzümüzde
Nasıl anlatsam ; öylesine sıcaktı bakışlar
İçten ve muhabbet doluydu insanlar

Öylesine sevmiştim mazimle paylaştığım ömrümü
Onlarla yaşamaya değerdi dünya
Bazen çocuklaşırdı bizimle hep büyüklerimiz
Masallarını dinlemek akşamlarımızın
En güzel zamanlarıydı... sonra uyumak sihirli düşlerle
Hiç bir ressamın resimleyemediği
Hiç bir ozanın şiirleyemediği yıldızlı gökyüzümüz
Şaheserdi, şahaneydi

Zaman geçti sessiz ve habersiz
Sevdiklerimse gittiler uzaklara apansız
Sessiz gelip gitti postacılar kapımıza
Hiç bir haber getirmediler onlardan
Renkli tablolar çizdiğimiz tuvallerimiz
Sisli bir akşamın gri rengine büründü
Yazmaya çalıştığım şiirlerim
Ağıtlara sevdalandı, hazan vakitlerinde
Mevsimler sarardı, yağmur gözlü çocuklar
Unuttu sıcak yaz akşamlarının kahkahalarını

Şimdi uğurlayınca o şiir dolu zamanları
Derin bir iç yanmasıyla başlar yaşantılarım
Pencerede kuşlar, bir de kediler tamamlar
Yalnızlığımı
Bir hasret türküsü olur mazimde yitirdiklerim
O, yokluğundan sevdiğim aradıklarımın
Bir gökyüzü ağlar, bir balıklar mavi mavi sularda

Birgün daha yaşlanır zamanım, tel tel gümişi
O yok, bu yok, diye ağlarım
Özlediğim sıcak akşamlar
Kalmadı artık
Yıldızlar yanıp sönsün geceye
Ağlamasın bulutlar
Unut beklemeyi
Trenler hep boş döndü umuttan yana
Beklentiler hiçe tutsak
Biliyorum artık
Mazi kalbimde çukurlar açacak
Boşuna bekleyeceğim
Hüzün yüklü trenleri

Yarın yine yağacak yağmurlar
Dudaklarımda üşüyüp donacak şarkılar

Günay Koçak

29. 11. 2024