Bir sonbahar daha bitiyor sen yoksun
Şimdi sessiz ağlar yapraklar... gözlerim bir çift kor
Üşüdü yaz güneşi, yuvalarına çekildi kuşlar
Gözlerimde oldu akşam
Bitti gecelerimdeki masallar
Yaşantım en hüzünlüsünden

Kasım’ın en soğuk günü
Ve yine sonbahar... soluyor mevsim
Yağmurlar camlarda
Savuruyor rüzgar gelip geçeni
Böyle yalnız ve çaresiz
Akşamlar gibi kimsesiz
Bir şarkı olsun hazan dudaklarımda
Unutamadığım

Akşam çöküyor sulara
Acı veriyor yokluğun
Sessizliğini dinliyorum gecenin
Başımı koyuyorsam yastığa yasla
Uyku firar gecelerin koynunda bazen
Beklemek sabahı
Bir sancılı zaman
Bölüyor uykularımı kabuslar, uyku - uyanıklık arası
Koşuyorum karanlık tünellerde !
Yalnızlık var ellerimde yine
Off !!! of !!! ki , bunaldım !
İki gözüm iki çeşme

Bir renk arıyorum sonbahar’dan
Gökkuşağına büründü oysa son/bahar
Hangi renk, hangi ışık gözlerimdeki
Gün solarken kaybetmişim rengimi
Yalnız ve tek
Avuçlarımda güneş rengi bir hıçkırık
Bir akrep gibi peşimdeydi korkular
Çatlak aynalara yasladım başımı
Bir huzurlu zaman arıyorum içinde

Artık kara bulutlar saracak dünyamızı
Mevsim kışa sevdalandı bak
Bakma öyle gözlerime kış gibi
Benim şiirlerim ağlar bu kentte
Bırakırlar beni yağmurlara, üzerimde şimşekler
Sensizim
İniltilerim dolaşır duvarlarımda
Gece bekçileri seslenir yalnızlığıma
Ve... ben böylesine tükenmiş !
Yüreğim öyle ki yorgun
Gecelerim gözlerime yüklenmiş

Günay Koçak

4. 12. 2024