ÖLÜLER KONUŞMAZ BİLİYORSUN



Eski bir hikayeden arta kalanlardı bunlar
Satırlara dökemediğim
Susmak acıtır mıydı bir canı bu kadar şiddetle
Kanatır mıydı kelimeleri delicesine
Sevdanın gözaltı tutuklamalarında
Kurşun kurşun, bakışlarına çakmıştım kaderimi
Ölümüne

Ardında bıraktığın cürm-ü meşhuta
Salalar verdiriyordum günde beş vakit
Sıra sıra geçiyordu merasim taburu sessizliğinde anılar
Kuytu köşelerde saklıyordum hasretinin adını
İçim acıyordu

Savrulmuş sayfalardan duyuluyordu
Zamansızlığın açtığı yaraların can yakan iniltileri
Düşüncelerimin, yolunu sapıtmışlara has dengesizliği
Masumiyetini kaybetmiş yaşanmışlıkların izi
Halka halka takılıyordu da boynuma
Sen hiç bilmiyordun
Bildirmiyordum

Yalnız tutuyordum gidişinin matemini
Başım dönüyor, yüreğim bulanıyordu ansızın
Rezil bir sarhoşluğun kaypaklığında
Ne varsa boşaltıyordum içimde kalan
Üstüm başım sen kokuyordu kusmuğumun ifrazatında
Tepeden tırnağa sen oluyordum yine

Ne sana gelebiliyordum
Ne de senden gidebiliyordum
Çaresizliğin girdabında
Boğazıma kadar sana batıyordum

Nasıl da tiryakisiydim kokunun bilirsin
Nefes nefese kalırdım sensizlikte
Sen bilmezdin
Dudaklarım üşürdü, kanardım
Sen görmezdin
Kırk kat yorgan çekerdim de üstüme
Sen yoktun ya, uyuyamaz, titrerdim
Kör karanlıkların orta yerinde
Kalakalırdım öylece

Neylersin ey yâr
Biz zamansız bir aşkın tuzağına düştük
Belki sevdik, belki sevildik
Ama ömrümüzün en güzel yerine
Hiç acımadan kefen biçtik

Geç gelen yağmurlar gibiydik
Çatlayan toprağın dudağına
Ölüler konuşamaz biliyorsun
Sustum


Eylül GÖKDEMİR/Asimaral