Biraz kırgın çiçeklerim
biraz da solgun yüzüm,
bir de kalemden kağıda ağlayan şiirlerim var...
gerisi mi? hiçlik


Hani
Köşe taşıydın ya sen hayatımın
Sen olmazsan olmazımdın ya
Bilmediğim bir çoğrafya da beni yalnız bıraktın
uzak şehirlere gittin
Bense içimi acıtan şiirlerime döndüm
Gece yorganım gibi sarıp sarmalayan...


Gökyüzü Güneş’i doğurmuyor
Doğmuyor artık güneş
Ve gündüzler ve geceler
ve asırlar boyu kar yağsa
İçimdeki bu kor, bu hasret söner mi?
Ya gözlerimde ki, bu hüzün
Yüzünü görsem geçer mi?
Annemin diliyle geldim sana
Kader öne geçince akıl durur diyor du,
Her yüzüme baktığın da.
Durdu aklım
Durdu fikrim
Durdu zaman
Tüm mevsimler soluk yapraklı güz!


Hafif hafif esen Garbi yeli değdi
Sarı saçlarıma.
Bir ferahlık verdi yangıma
Annemin elleri gibi Hissetim
Lâkin ben yine sâdece hissettim Annemin ellerini
Ve ürperdim
Esen yel ile gelen ölü toprak kokusunda


Ben münzevi
Kaçtıkça kaçtım herkesten
Senden sonra Kimseyi istemedim
Sağım solum hep mihnet
Sabrettikçe yüceleşir insan dediler
Düştükçe düştüm
Sabrettikçe yoruldum
Mükafatım gögsümde yumruk, sırtımda yumru sevdamın ihaneti.
Yine yıldız falında çıktı falcı bacının yalan kehaneti
Güzel günler gelecekti.


Keşke...
İnanmasaydım dedim yalancılara
Ve umut dağıtan falcılara
K e ş k e inanmasaydım!..




#hüzünlükent Narin