Şiirinin kulağı var
Bilmem kaç dilliyim sana
Rüzgarın selasında yıkanık bir el gibi
Sözlerim eskitmez seni
Cehennem izlerinde bir simada gizliyken
Çırpınışı sonbaharın haşmetinde eriyerek
Dağıldı gözlerimde yapraklar
Bir yüreği burkulmuşsa saatlerin
Alaşağı edilmiş bir sürgündendir
Kal u beladan yana seni bilirim
Ne ufaktır düşler satılıkta
Ne de yükselip kucakta düşer gözlerime
Uzaktır bana
Sihirler
Cinler
Ve ölüler
Bir tek yaşamayı bilirim
Kokuşmuş baharlarda yükselmeyi uzakların
Selvi boylu sözlerde direnen sevdaların
Kavgalar varken çıplaklığında
Huzurda yakınan delidir belki de
Köhnemiş kudurulmuşluğunu kusandır ölüm
Bir yerden bir yeredir tereddütler
Takvimi belirsiz bir saliseye vurgunken
Haritası kanatlanmışken dağlardadır gözleri feryadın
Köşede bir mavi bukalemunu
Tiyatroda burkulmuş ışıklar söner
Terlemiş bir erdemi söndürmek neye yarar
Mizanda bir bülbül kibirsiz bir bulut ile
İstikbalde bir sümbül ise velvelesiz veda ile
Sılada bir güvercin gibi emsale döker yadında
Sırdır yazmak artık
Seyretmek bir dilek sırtında açken kendine
Bulutlar sokulmuşken kelimelere
Yırtmak bir ucube altında
Mevsimi sonbahar değil artık
Kaç ucube altında yazmak s’aklıyken adında
Ulvi bir makamdayken bir san/atı
Sana sığdırmak
sıfırdan başlıyor olmaktır
Yad edilen bir yola cürüm ile
Denize sayılmışken bir diyar ile
Sana sonsuzluk ötesi bir dünyadan bihâberim
Gezgin imgeler...