Biliyorum...
seni severken.
Çok kusur işledim.
Seni sevmenin kusurlusuydum.
Bu cahil yüreğim.
ve kıt aklımla...
bir türlü beceremedim,
öğrenemedim Seni sevmeyi.
Akıl etmeden,düşünmeden.
Hesapsızca, şuursuzca...
Seni yazdım seni çizdim.
Ömür defterime...
Seni dokudum gönül tezgahıma
ilmek, ilmek işledim yüreğime...
nakşettim gönlüme.
Öyle ki Sen Bir defa Gülümserdin.
ben bin kusur işlerdim.
Öyle kusurluydum sana...
Belki de sen haklıydın...
çekip gitmekle.
Çünkü Kusurlu olan bendim.
Biliyormusun...
senden sonra içimin yaralarıyla
arkadaş oldum.
Her gece sabahlara kadar
hasbihal ediyoruz.
Sürekli kusurlarımdan bahsediyorum.
Ben anlattıkça onlar kanamaya başlıyor.
Onlar kanadıkça Ben ağlıyorum.
Ne ben susuyorum.
ne onlar iyileşiyor.
Ama ağlarken bazende...
Birden bire gülmeye başlıyorum.
öyleki gözümden yaşlar geliyor.
Gören herkes Deli diyip
gülüyorlar bana
Ama içimdeki sana güldüğümü
kimse bilmiyor
Ziyanı Yok zaten hep kusurluydum.
onlarda senin gibi kusurlu buluyorlar
O yüzden...
Ne seni sevmeyi bildim.
nede vazgeçmeyi
Zihnimi bitirdim, benliğimi yitirdim.
Ama sen ne aklimdan gitmeyi bildin.
Nede elimden tutup götürmeyi.
__B__T__✍️