ağırıma gidiyor hancı
uçurumundan düştüğüm
sebepsiz yangınlar
ortasındayım ki
çekiştirilmem yasak
ne o yana ne bu yan...


yana yana sarıldım
külümün düşüne
kan içtim pas kustum
ciğerime işlemiş
metal nefesiyle günlerin
çözdüm şifresini her ölümün
açık kapı bulunca
sı(r)zdım bedenimin ilikten çıkmış
başıboşluğuna


ölüme s’övgü şölenlerinde
intihar eğrileri çizdim anılara
gördüm ki çokgen’etik ihanetler
öfkemin kurbanı olmaktan çıkmış
failine evrilmiş gülüyordu
kalbimin kül basmış ihbarlarından
arta kalan nü bakışıyla
dokundum âleme
kalbim çok ağırdı
ağrıdı...


tanrı gündemine almamış henüz
feodallerin toprağında
evlat gömen
insan kadınları
bir de aklımı
hepsini ve seni düşündüm
kalbim çok ağırdı
ağrıdı
ağır ağır...


kendimizi kendimize emanet ettiğimiz
bu mahzen
ne zaman mahşerimiz oldu
her makam ideolojik tacizlerin
katına yükselirken
kan içtim pas kustum
yerin dibine batarcasına
ölmüştüm de çoktan
inadıma yenildim
yaşarcasına...