Gönlüm de büyük bir deprem yaşıyorum!
Kalp atışlarımı abartısız, deprem fayları gibi...
Ah, içim ne depremler oldu bir bilsen!
Şimdi kime baksam’
Gözlerim de, senin yüzün, canlanır!
Beynim de senin sözlerin, yankılanır!
Dilim de senin adın doianır!
Öyie ki, herkese senin adınla sesleniyorum!
Her ne kadar da cesaret edip bir sana seslenemesem de…
Belki kabir de, seninle tekrar kavuşurum düşüncesi ile...
Yaşamaktan bile vaz geçtim!
Uğrunda ölmeye and seçtim!
Ben kendime beyaz kefen biçtim!
Ölüm şerbeti içtim!
İşte, sen şimdi bunları bilsen ne...
Bilmesen ne...
Neyi değiştirir ki mazide?
Bugün kopan son yaprakla...
Yeni bir takvim asıldı duvara....
Bu, sensiz geçirdiğim yılları...
Kim bilir?...
Kimin umrun da?
Yılar geçse de…
Şimdi sana seni sevdiğimi söylemediğim!
Bu sensiz yıllara nispet yaparcasına...
Senden vazgeçemediği mi...
Bu yeni gelen seneyle seni yine unutamayacağımı...
Içimde eskitemediğimi haykırıyorum!
Ama şunu bil ki...
Her şeye rağmen seni sensiz yaşamak da güzeldi…
Ama hergün beni üzerdi...
Dinçer Dayı