Hangi yara hangi ara büyüdü ise…
Yoksa yangın mı demeliydim teklerken iç sesim
Tevazu yüklü gönlün mimarı
Acı ve umutla kapışan hüzün
Göğün de menfaati adına
Savsaklandığım kadar cihandan
Sökük dikişlerime de bir el atmalı hani
Elbet gücüm kalırsa ölen zamandan

İtibarlı bir ölüm diliyorum Tanrıdan:
Sessiz ve acı çekmeden
İkilettiğim değil
İnlediğim hiç değil
İki nefes
Ve de sonsuz heves
Beylik değil lakin isteklerim
Berhudar olmalı da dünde kalan gülücüklerim
Güme gitse ömür ne ki
Meylettiğim sabır ve şükür
Başımı okşayan o deli rüzgâr
Annemin titrek ellerinde saklıdır
Dilerim ki uzun bir ömür

Bir baz istasyonu
Ya da yapay zekâ
Uzağında olduğum kadar cihanın
Ruhuma konuşlu damga
Veda edemediğim bir duygu
Adı umut
Varsın tutulsun nutku
Yalnızlığımın
Keyfe keder yaşadığım mı?
Yoksa bir çentik daha da attım mı güne
Devinen ne çok yalan
Miski amber kokan
Devirdiğim potlar
Ve işte ruhumun kat izi saklı şiirde
Ne putlaşan ne yalnızlaşan
Ne de caka satan
Bir tufan ki içimde esen
Sandık dolusu külden de geride kalmadı eser

Düşmanım dostum
Kırılan bir cam
Kırgın mizacım
Çekip gidemediğim kendimden
Hem de yol yakınken
Ve el freni tutmayan bir hüzün
Bir de dillendirdiğim nice masal
Hasretin kalbinde
Dünün kabrinde
Nefsime vermediğim değer kadar

Nefesim tükenene değin
Tüketilmiş ne kaldıysa artık geride
Ve işte semiren mevsim
Endamına yenik düştüğüm
Bir esinti bir de nice ayrıntı
Aksayan ayaklarında şiirin
Ve işte sihirli bir dilemma
Renklerin uyumunda saklı
En çok da beyazın saflığı
Karanlığa ne hacet
Yüreğimde örülü umut ve sevgi ve hicret
Artık gidebildiğim kadar yol nerede ise