Yüreğimin kapılarını açmışken  sana,
inmeye mi cesaret edemedin?
Yoksa körmüydün?
Usulünce sevgiden başka,
Benden ne zarar gördünde,
Gemileri yakıp, aramıza aşılmaz duvarlar ürdün.
İnandığım ve mutlu olacağımızı sandığım,
Yüreğinden beni soğutmaya çalışıp sürdün.
Baksana !
Umutla yeşeren çiçeklerim  hazana döndü,
Güneş aydınlatmıyor günü,
Ay ise bize küskün,
Mumun ışığı ise kendine faydasız .
Çünkü şahitlerdi onlar mutluluğa,
Gözlerine hapsolunduğum  güne.
Git bakalım,
Canımı yaka yaka git.
Bir süre uykusuz kalırım,
Yeme içmeden kesilirim, moral bozukluğu keyifsizlik vesaire olur.
Ama bilirsin bunlar kalıcı değildir ki hayat devam ediyor,
Belki yeteri kadar anlayamadık birbirimizi ,
Veya anlatamadik derdimizi.
Sorgusuz sualsiz ölçüp tartamadık sevgimizi,
Ama bilmelisin kırmadık birbirimizi.
Ne ben söküp atabildim,
Nede sen geçmişe dair mazimizi.
Yani:
Usulüne uygun birbirimize duyuramadık sesimizi,
Ya arada mesafeler hasret oldu,
Yada yanyana duvarlar set.
Farkındayız aslında!!!
Aynı duyguları yaşıyoruz,
Ne ben anlatayım sana kendimi,
Nede sen halinden bahset.
Sadece:
"Ne ben  duygularıma ihanet edeyim,
Nede sen yüreğini kirlet"...

Kadir TURGUT