Sen beni, anlayamazsın sevgili!
Bana aşkı anlatma sen!
Gözlerinde yitip gittiğim gecelerin sabahını hatırla.
Sen kokan tenimde, günahın kirlerine de razıyım ya, yine de yüzüme vurma.
Hep bir dudak tadımı mesafedeydin bana.
Her dokunuşun bir olaydı aslında.
Kaç yangında yaktın beni, güzelliğinin orta yerinde.
Her ateşe attığında, alevlerde yanan düşlerimin külleri dudaklarındaki arzuda hayat buluyordu.
Senin dudaklarından düşen her gülümseme benden bir iz taşır ya, yine de sen bilme.

Sarışınlığına yaz gülleri bile gibta ediyor, sonbahara evrilirken mevsim.
Seni hep, mişli geniş zamanlar da sevdim ben sevgili, o yüzden bitmez bu aşk.
Hem sen, zamana meydan okuyorsun, senin güzelliğin, benim sevgi membağımdan besleniyor sevgili, bunu anlayamıyorsun.

Aşk tekmeleriyle yerle bir edilmiş sevgi adamları bağrında ihanet yılanlarını beslemiştir çoğu kez.
Ama, o yılan zehirlerine alışan yüreklerin gözlerinde sevgiye tutkun bakışlar hiç bitmez.
İnsan iki kez vurulur mu aynı yerinden.
Yürek kanamalarında aşka cümleleri feda ederken.
Gecenin kaosunda, aşk yamyamları kaynayan kazana su taşırken, ben de aşka katledilişimin yıl dönümünü kutluyorum.
Aşk dağının görünmez karanlık zirvesinde.
Sen beni, anlayamazsın sevgili, anlayamazsın.