ezberlediğim yolun yabancısıyım artık
her şeyi görme hazzının tükettiği yokuş
ses! le minör, majör depresif, ofansif obsesif
herkes beni seviyor, demek ki taşlanacağım
maneviyat bir domuzu sevmekse onu seveceğim

-yaşadıklarım seni ilgilendirmiyor ama seninle ilgili

kur’an kursunda arkadaşlarla güreşmek neyseydi
siyasallaşacaksa eğer; ’duygusal islam’ önerimdir
rabbim içimdeki dertleri hatmedemiyorum
mızrakla vurun beni ya da mızrağa vurun
yaşarken de anlayabilirmiş insan ölmenin ne demek olduğunu

-kanser olmak belli bir safhada zaruridir

caraco ilkeli bir insadı, intihar için annesini bekledi
çocukluğun lekelerini hâlâ üzerimde taşıyorum
travmatize etmek istemiyorum ama eskimiyor yenilediklerim
nefes almanın rengi bazen koyudur, bazen yergi
insan sonsuz boşluk döngüsünde çırpınan buhrandır

-kimin vücudu bu, boynumdaki ilmek neden bükük

boşluk doldurmaca dışında hiçbir şey değil dünya
en sevdiğim insanı zihnimde öldürüp yasını tutuyorum
akla yatkın hiçbir gerekçesi yok imkânların
yaşa denmiş, yasa denmiş ve çiğnenmişiz
şu lehvi mahfuzdaki benim ama yaşantısal olarak kendimde değilim

-baba, neden dölüne bir muhatap buldun?

(kurulu bir düzeni olur diye korkuyordu.
sevilmek bu kaygıyı azaltıyordu..
belki de sevgi ve evlilik ona bir sorumluluk yüklüyor, böylece hayatta kalmasına neden oluyordu.
bilmesi gerekiyorsa öğrenir, aç kalıyorsa günlük yahut haftalarca çalışır parasını kazanırdı.)