BIRAK KANASIN

Elimde kalmadı günümden kırıntılar
Boşadım maziyi bir göz kırpışımda
Anlatayım mı sana biraz kendimi
Dinler misin o silik yıldızın gölgesinde

Hani demiş ya şair
“Nasıldır bir göğüste endişesiz uyumak
Bir sesin içinde bağdaş kurup dinlenmek” diye
İşte ben de tutunamadım bir omuza doyasıya
Uyanmadan güvenle uyuyamadım serininde

Hep iğneli yataklar düştü payıma
Homurdanan kış uykuları
İçimden kalabalıklar akıyor
Güz eleği türkülerde halay çeken adamlar
Sevdayı geçtim
Biraz gülümseseydi yüzüme cellatlar
Atacaktım kendimi sunaklarına zaten

Evet şimdi derin bir suskunluk zamanı
Dili olmayan günlerin sarhoş naraları
Havaya kaldırılan kadehlerin şuh gülüşleri
Demlenip ateşin çocuklarıyla
Avunmanın derinine seyahat zamanı
Kim bilir sesim yağmurlu bir gecede
O çok sevdiğim ağacın dallarını okşar ve
Büyük harflerle yazılmış dileklerim filizlenir
Yasak kış bahçesinin köşesinde

Yara mı dedin
O da nedir ki
Hafif kalır böylesi hasretli küskünlükler yanında
Alıştırır insanı kabuklara, kanamalara
Kaç kez kanırttım bilemezsin
Doymadı kan almaya, doymadı yeni yaralara

Gizlendim Ay’ın kuytusuna
Kırdım kabuğumu incinmiş kıskacımla ıstakoz misali
Suskunluğun kazıdı derimi, arındım
Belki de acıtma pahasına kanasın diye
Soluklanmadan doğurdum kahrolası yenilgileri
Ve sığdırdım genişleyen kabuğuma
Bırak kanasın artık acıtamaz
Bırak kanasın…

Aylin@süslünesir