İnsanım ben, bir gün herkes gibi öleceğim.
Bir aşk kalıntısı içinde adım kalacak.
Gün ve gün, ertesi gün gibi eksileceğim.
Yaralı sevdam kalbinde bir iz bırakacak.

Bu hikâyede her söz, her kelime, her bir şey
Kaçınılmaz yalnızlığa dönecek ardımdan.
Ağrısı unutulmuş bir acı gibi üvey,
Sessizce akacak bir damla yaşla alnımdan.

Yaşanan günler birer birer yitip giderken,
Kuru avcumda birikenler bir anı olur.
Başka gözlerden bir aşkla yaş alevlenirken,
Gökte bir iz, bir hatıra rüzgârla savrulur.

Gün gelir, kurduğum pembe hayallerle solar.
Sevginin ağıdı aşk, yaramı çok acıtır.
Rüya gibi terane yıllar gözümden kayar,
Zamanın izleriyle derinlere kazınır.

Bir damla kederi düşer, yakar ateş gibi.
Kırık aynada solgun yüzümde belirerek.
Son soluğumdaki hüzünlü bir şarkı gibi,
Bir gün gelecek, zaman beni de tüketecek.

Yolda önüme düşer solgun bir ay çiçeği.
Tutsak adımlarımız karışır birbirine.
Hayat bir rüya, bir özlemle sarar belleği,
Kalan her şey oyun gibi gelir bekleyene.

Geçmişin izinde kaybolan düşler misali,
Söylenmemiş sözler havada asılı kalır.
Yürekten yansıtılan eski ezgi misali,
Peşimdeki gölge, sensizlikle yankılanır.

Kapanan bir defterin ıslak son sayfasında,
Sonsuzluğa karışan anı gibi yırtılır.
Issız dar toprağın sardığı o duruşmada,
Adım silik bir mezar taşından hatırlanır.

Halil Kumcu
22 Ağustos 2024 / Perşembe / Ankara