Sakin ve sessiz bir huzur var,
Sensizliğimde.
Rüzgar durmuş, esmiyor hırçın.
Ihlamur, eğmiyor dallarını önüne.
Erik ağacı küskün, kırık kollarına.
Bense, suyu bile unuttum,
İçtim mi, sensiz gecelerde.
Uykularım, küstü gözlerime.
Senden sonra..
Senden sonra, gözlerim kapıda.
İnsan unutur mu hiç, sevdiğini..
Gizli gizli ah çekip,
Sonra, uzun bir sessizlik kaplar, yüreğimi.
Beklerim sabahları,
Sen gelmesen de kapılarını.
Dönemediğin o yollarına bakıp da,
Sevdalı yüreğime değmeyin benim.
Derim..
Ve,
Gönül hiç unutur mu, sevdiğini..

Sahi sen..
Ben unutmadım, gülüşlerinide.
Sen nasıl unuttun,
Çocuklar gibi şen günlerimizi..
Yağmur yağdı üstümüze,ıslandık.
Biraz sarhoş, biraz ayık..
Gökkuşağı doğmuştu, renkler içinde..
Ve
Sen..
Altından geçenin dileği kabul olur, demiştin..
Dağları aştık, nefes nefese..
Geçemedik..
Bir günde, Ankara’yı dört tur attık..
Şimdi..
Şimdi nerelerdesin, bilmiyorum bile.
Mutlu musun, onu da bilmiyorum.

İşte, geldik bugüne.
Ne gündüzüm, gündüz.
Ne gecelerim, aydınlık.
Sevda çiçeklerin kurudu kaldı.
Ne sabahlar oldu, sensiz.
Ne sevdam tükendi, kimsesiz.

Sevda sözlerin de, birinci sensin.
Adın hep, kitaplarımın başında yazılı.
Şiirler mi,
Dizelerinde hep seni anlatır, be gülüm.
Karakış dönerken bahara, mor leylaklarda,
İlk baharda papatyanın gözüsün.
Tüm mevsim çiçeklerini dökerken, toprağa.
Sen yüreğim de,
Kan kırmızı gelincik.
Gizli gizli sırlarımi açığa vuran,
Hazan mevsimin de, sararmış güllerim.
Bitmeyen acımsın.
Sevgili.

Akşamlar olurken kızıl ufuktan,
Tazelenen yalnızlığım,
Sargı tutmaz yaram sın..
Sevgilim.
Tazelenen yaram sın..
*

----------_Haydar ATA --