Doğa yine, kendi renklerine boyandı..
Gündüzler kısaldı,
Karanlıklar uzadıkça, uzadı.
Ömür bu,
Geçti gençlik bir olmaza dayandı.
Yazı anlamadık, be dostum.
Baharı da çoktan geçti,
Heybemizde güz,
Mevsim çoktan kışa dayandı..
Yine Kasım,
Ve yine yağmurlar yağar,
Islatır yorgun bedenimizi.
Cat ayaz değil ama,
Üşüyen ellerimiz hatırlatır bize;
Yazi görmedik, güzü geçmiş ömrümün,
Kışı gelmiş, anladın mı yâr beni..

Bir kapı çalsa, şöyle
Bir kulak kabartsam uzaktan.
Yalnız geçen güzümde,
Yâr gelmiş deseler.
Ne sevinç,
Ne büyük mutluluk getirir, bilmem.

Sonbahari geçmiş,
Ömür kışa girmiş ne çıkar.

Çıksam yağmurlara islatsa beni.
Bugün bir Kasım,
Gökyüzünde güneş,
Yüreğim ellerimde üşür.
Koca Çınar döker yapraklarını.
Rüzgar,
Ne baharı hatırlar,
Ne de yazı.
Önüne katmış, savurur.
Ne bağda üzüm,
Ne ayvada yaprak,
Ne kaysı da sarı kalmış..

Herkes hazırlanırken kısa;
Bir umudum var.
Bir de tükenmez sevdam,
Yürekte demlenmiş aşk.

Tükenmez umutlara,
Ve,
Yeni baharlara..
Yağmurlarla, kabaracak toprak gibi.
Yine zambaklar açacak, maviye.
Yine sevdalar yeşerecek, yüreğimde.
Umudum,
Umudumsun sen bahar..
Göz yaşlarına döktüğüm,
Tohumlar boy verecek..
Bilesin..
Yâr..
*
----------------Haydar ATA -
1 Kasım 2025- saat: 15:00