Gel şiir! Gir candan içeri, mevsim bahar sana, sen şafağım da ışık, geceme düşen şem! Titrer seni okuyunca dudaklarım, mim düşer gamzeme; tutuşur elif bakışlarım…

Cennetin selâmı üzerine olsun kardeşim, aciz sözlerimin kusurundan yüce affına sığınarak başlarım söze. En doğrusunu bilen Rabbimin adıyla:

‘’Lâl Mavisi’’

Kısır düşüncemi kelimeye dökmeye çalışırken kalem, bu başlık derin acıların uğultusu gibi geldi bana, daha şiirin gerisine gözlerim hiç değmeden! ‘’Lâl’’ Kızıl değerli taş; ‘’Mavi’’ Derinliği simgeleyen, derinlere daldıran renk… ‘’Lâl Mavisi’’
İki kelimelik adın anlamı ne kadar da derin… Kızıl ateşin esintisi mavi derinlerin kendisi… Birleştirdiğimizde derin bir sevdanın, derin acıların anlatıldığı söz öbeği olsa gerek diye düşündüm. Demiştim ya Boran’ım başlığın dahi şiir gerisine daha hiç değinmeden…

‘’ellerim boşlukta
gözlerimde senden kalma bir çığ tufanı
ölü boşluklara çığlıklar diken
senden sonra öğrendiler bu el’amanı
soluğumla çatışan bu harami dumanı

iki şey istila ediyor genzimi
pas ve zan
öyküsünü kuşların bildiği sadece
senden habersiz açan her çiçeğin
kokusunu yok sayıyor vatanım’’


Hüznün dokunduğu, acının işlenmiş cevher gibi damardan zerk edildiği söz öbeklerine hayranlığım bir kenara: Ellerim boşlukta; çaresizlik. Çiğ tufanı; tarifsiz acı. El’aman; sağır gözlerin, dilsiz kulakların anlaması için senden sonrası gerekiyordu.

Şiir sen ne incesin!
Yüreğe dokunurken süzülen bu esintinin memleketi neredensin? Diye mırıltılar şakağımı tokatlarken özün özüne göçmenin menziline girmeye çalışırken, tutuk bir nefes kesiyor önümü.

Hangi fabrikada üretilebilir bu duygular? Tasniflenmesi dahi abide gerektirirken El’aman’ lar çığlık tufanlar… Geride kalan sadece dilenci ayalar işte ayrılığa karşı.

‘’Pas ve zan’’ Genze neden dokunur? Oysa zan beynin gönle verdiği vesveseden ibaretken. Pas: Elbette metalin oksitlenmesinden ziyade yüreğin zan ile yanmasından korkuyu dillendiriyor olsa gerek. Hikayesini kimsenin bilemeyeceğini artık hiçbir şeyin teselli edemeyeceğini ‘’Habersiz açan çiçekleri yok saymakla’’ Anlatıyor bize şiir…

‘’hangi lehçenin moru ihanet etti gözlerine
en uysal dalgalarla gel yine
bir daha çağla
b’aktığın yerlere beni de sürükle’’

Dedik ya Boran’ım başlığın dahi bir şiirken finalle kapatalım konuyu yormayalım daha fazla bu güzelim şiiri…

Öyle güzel ve naif bir sesleniş ki: ‘’Kim ne şekilde nasıl söylemişse de gel. Yumuşak gel al beni köpüğünden nereye gideceksen bırakma beni geride.’’ Der gibi yakarış…

Dedik ya Boran’ım: Tamamına değinmeye kalksak bu ummanı bırak bu sayfayı lûgât’a sığdıramayız. Aciz kelamlarımız da o lûgât’ta sadece bir virgül sayılır. Bu da yeter bize vesselam…

Sürç-ü lisanımız affola…

Selamlar, saygılar güzel kardeşim…

Ben demedim.
Bir ırmakla bir sicim.
Hayır benzetmeye kalkmadım.
İçinden geçtim ırmağın.
Irmakları çağıranlar çağırdı beni..

Bir de gözler.
Onu da ben demedim.
Neden ben demişim gibi.

Ve daha pek çok şey.
Daha fazla yük olmayayım.

Çok saygımla Üstadım
Çok saygımla

Şiir de akmış su gibi
Dönmüş yüzünü bir gelinciğin kırmızısına
Mırıldanmış usul usul yüreğinden geçenleri
Hasretine on ikiden isabet edeni

Keşke sevenler arasında ayrılıklar olmasa derdim ama bazen de düşünüyorum bu ayrılıklar bu hasretler olmasa böyle güzel şiirler yazılıp da nasıl dokunacaktı yüreklere ince ince
Ki hüzün çok da yakışıyor kelimelere

Çok güzeldi sayın Boran
Tebriklerimle

Saygılar her zaman