Bir zamanlar bir masal vardı,
Leyla ile Mecnun diye anılan.
Aşkları destanlara sığmayan,
Birbirine tutkun iki yürek.

Çöllerde savrulan bir aşkın sesi,
Yüreğimde yangın, gönlümde sızı,
Leyla’ya vurulmuş Mecnun’un yası,
Kavuşamadan biten masalın izi.

Gökyüzünde yıldız, gecede alev,
Mecnun’un yüreği, Leyla’ya heves,
Gönülleri bir, lakin yollar serap,
Çöllere yazılmış aşkın son nefes.

Bir Leyla bir Mecnun, aşkın en safı,
Yürekleri yakan vuslatın lafı,
Gönüller ölümsüz, aşkın şafağı,
Leyla’yla Mecnun’un sonsuz hatırası.

Çöllere düşmüş bir aşk hikayesi,
Gözyaşlarından oluşmuş ezgisi.
Bir Leyla için Mecnun yanıp tutuşur,
Bir Mecnun için Leyla canı feda eder.

Kavuşamamak onları yıkmaz,
Aşkın ateşiyle yanıp tutuşurlar.
Dünya işlerine aldırmazlar,
Sadece birbirlerine tutunurlar.

Mecnun’un gönlünde Leyla aşkı,
Leyla’nın gönlünde Mecnun sevgisi.
Gözleriyle değil, kalpleriyle görürler,
Aşkın büyüsüne kapılmış gönülleri.

Herkes onları deli sanar,
Ama aslında onlar en akıllıdır.
Aşkın engin sırlarını çözmüşler,
Gönülleri aşkla dolu, tutkun.
Leyla ile Mecnun, aşkın simgesi,
Birbirlerine olan sadakatleri.

Destanlara konu olan bu aşk,
Hala gönüllerde yaşar, ölümsüzdür.

UMUTVAR NEJAT HOCA