Sabahın Büyüsü

Bir zamanlar, küçük bir köyde yaşayan Leyla, her sabah güneşin doğuşunu izlerdi. Gözleri pembe renkte açılır, kuşların şarkılarına kulak verirdi. O an, doğanın uyanışını hissetmek, onun için bir neşe kaynağıydı.

Bir sabah, Leyla yine tepenin üstündeki çimenlerin üzerine oturmuş, güneşin ilk ışıklarını bekliyordu. Kuşlar, dallarda cıvıl cıvıl ötüyordu. Rüzgar, yaprakları hafifçe sallıyordu. Leyla, bu anın büyüsüne kapılmıştı.

Tam o sırada, yanına Mert adında genç bir adam geldi. Mert, Leyla’nın yanına oturdu ve “Sabahın güzelliği, ruhumuzu aydınlatıyor,” dedi. “Her yeni gün, umutla dolu bir başlangıçtır.”

Leyla, Mert’in gözlerine baktı ve gülümsedi. “Evet,” dedi. “Kuşların kanat çırpışında huzur buluruz. Doğa, bizi kucaklar, sarar yumuşak.”

İkisi de sessizce güneşi izledi. Her bir ışık huzmesi, ruhlarını aydınlattı. Leyla, Mert’in elini tuttu ve “Bu anların güzelliği kalbimde kalacak,” dedi. “Günün telaşı başlasa da, sabahın büyüsü hep derinlerde yaşayacak.”

Ve o gün, Leyla ve Mert, sabahın büyüsüyle birbirlerine daha da yaklaştılar. Her yeni gün, umutla dolu bir başlangıçtı onlar için. Kuşlar, her sabah onlara ahenkle şarkı söyledi. Ve doğa, sevgilerini kucakladı.