Papatyam!
İçimde sana karşı biriktirdiğim özlemler
Hep bir pişmanlık, yarım kalmışlık
Yalnız bir kopukluk var
Geldiğim dünya ile burası apayrı, aynı değil
Burada hayatlar, yaşamlar ziyan ediliyor
Bu dağlarda yaşam çok zor
Mevsim yaz mevsimi olsa da
Sanki her gece zemherideyim, içim üşüyor
Ben hiçbir zaman bu kadar üşümedim
Anlam veremediğim bir boşluktayım
Belki de burada her şey anlamsız, ondandır
Burada hepimiz yorgunuz
Bedenden ziyade, zihnen
Bir hiçlik, yokluk, bilinmezlik içindeyiz
Çektiklerimizi bir biz biliyoruz
Bir de yol gözleyenlerimiz
Bu şekilde de bir gün dünyadan çekip gideceğiz
Sadece, şehit diyecekler arkamızdan
Yaşadıklarımızı, çektiklerimizi bilmeden
Ben giderken seni de götüreceğim yanımda
Sana dair bende ne varsa
Ama sen bunları bilmeyeceksin
İçimdeki büyük aşkı, sana dair hayallerimi
Seni çok özlüyorum
Her kelimemde, her cümlemde sen varsın
Belki de sana kavuşmak benim için hayal oldu
Çünkü karşımda duran zalim dağları aşamadım
Her zirveye varıp, tamam dediğimde
Hep aşağıya yuvarlandım
Un ufak oldum, canım yandı
Biliyor musun?
Seni en çok geceleri özlüyor ve düşünüyorum
Geceler artık yârim, sen oldun
Gecenin karanlığına sen diye de sarılıp uyuyorum
Ama gece soğuk, üşüyorum
Geceler sen gibi sessiz
Geceler yalnız ve karanlık
Bazen göğsüm sıkışıyor nefes almakta zorlanıyorum
Dağ havası insana iyi gelir derler
Ama ben buralarda sensiz nefes alamıyorum
Anladım ki sen, benim hayat kaynağım, nefesimmişsin…