Gönül bağ’dır, insan onun bağbanı
Fitne tohumunu saçanda insan.
İnsan var ki, cennet eyler yabanı
Cehenneme kapı açanda insan.

İnsan vardır nefes alır, ölüdür,
İnsan vardır, halk gözünde, delidir
İnsan o ki Hak ehlinin gülüdür:
Düz yolda ayağı sürçende insan...

İnsan vardır, taş atana gül veren,
İnsan vardır, tebessümü çok gören,
İnsan o ki, garibe kanat geren:
Ardına bakmadan kaçanda insan...

İnsan var gözü kör, kalbi mühürlü,
İnsan var yılandan daha zehirli,
İnsan var şükretmez, daim kâhırlı:
Sabır ekip, şükür biçende insan...

İnsan var zalimdir, zalime yârdır,
İnsan var ki insanlığa zarardır,
İnsan var, bilinmez gizli bir sırdır:
Göklerde kanatsız uçanda insan...

İnsan var zengindir, gönlü sakildir
İnsan var okumuş, ama cahildir,
İnsan var, emânet ehli değildir:
Hak ve adaleti seçende insan...

İnsan var, gözünde kara bir perde,
İnsan var biçare sürünür yerde,
İnsan var ki zerreleri görürde:
Rabbâni bulmadan göçende insan...

İnsan vardır, kalbi taştan daha sert
İnsan vardır, anadan doğuştan mert
İnsan O ki, eder hak yola davet
Çağlardan çağlara geçende insan...

Nûriye Akyol

DEĞERLİ KALEMDEN İNCİLER:

İnsan var, vatana ihanet eder
İnsan var savaşa en önde gider
İnsan var, canıyla bedeli öder
Şehâdet şerbeti içen de insan...
___ Şükrü Atay(Türkmenoğlu)