bazen bazenler o kadar soğuk damlıyor ki,
sanki yaz kucağında kardelen dökülüyor bağrımdan,
o,bu, şu veya onlar, bunlar, şunlar değil ki,
ben ve benim içimde ki içlik belki de hiçlik,

bilmiyorum ama sırtımda küfeler çürümüş,
ben ve benim içliğim belkide hiçliğim,
içten içe bağırıyor ama duymak da imkansız,
tek kulak, tek kol, tek bacak başlı başına h’iç,

bütün bunlar kınalı yapıncak gibi,
tek tek hırpalıyor,
bildiğin duvarlar çarpıyor,
tıpkı yüzüme kapanan kapılar gibi,

bilmiyorum bu kaçıncı hırpalanmış halı,
döv döv ham demir,
ummaktan, dile dökmekten bıkmıyor,
bazen bazı bazı aklım uçuyor kim kim bilmiyorum,

bütünlüğüm ya da hiçliğim,
anlı ansız bir sese kulak veriyor,
işte o ses ve ben ya da benliğim ve hiçliğim,
ellerim titriyor belki de yüreğim,

ister istemez yokluğumda,
tüm kapıları çekip,
ardıma bakmadan,
kaçmak düşüyor ceplerimden…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz