Serildi zaman önüme
Sıfır noktasının üzerine
Adım adım çöktü
Fersizlik gözlerime …
Seyirci kaldım
Tanımın ve tahlilin
gözleri önünde!
Resim gibi acılar çizdim
Duygular tarihimin içine
Aradım zamanı
Kaybettiğim her köşede
Ademe doğru uzanan ellerde
Güneş bile kaydı
Serildi zaman önüme
Duygular tarihimin
Gizli şifrelerinde,
Bir ah çekerek sarıldım
Hayallerime
Doğanın koynuna aldığı
Hakikatlerde
Temsili dünya da
Asıl sahnenin önünde
Bekledim acıyı güllerle
Şiir bile ağır geldi
Bu ölçüsüz düzene
Duygular tarihimin içinde
Toprak üstü – toprak altı
Yazılıyor manzumelere
Karıncalardan kaçıyorum
O eşsiz işleyişi
Kendi gözlerimle gördüğümde
Biraz daha kaçıyorum kendimden
Aklıma gelen fena fikirlerin
Köleliğinde
Tılsımı bozulmuş
Yüksünmez bir sözcük
Bir isim, belki de bir imge
Yaklaşırken biraz daha hakikate
Eve döndüğümde çiçekle …
Duygularımın tarihini yazıyorum
Kararmış zihnimle
Memleket memleket gezerken
Gitmediğim yerlerde
Filim kahramanları gibi
Oynuyorum gerçek sahnelerde
Bana ait olmayan kurgular eşliğinde
Ve yazıyorum
Ne geçerse dilime
Sadık kaldığım;
Elim, dilim ve belimle …
Hesaplayamadığım
Trigonometre’nin üçgenlerinde
Miladı dolmuş yükseklikler var önümde
Eski ve kartlaşmış
Ölüm yüzüyle …
Acı çekiyorum
Binlerce yılın yalnızlığı
Toplanırken hücrelerime
Kıyısında seyrettiğim
Manzaraları özlüyorum
Çiftlik yollarının üzerinde
Derin bir sessizlik var içimde
Duygular tarihimin
Ev yaptığı zihnimde
Üşüyor ilk yazı denemelerim
Bu kopuk, sistemin
Bozuk düzeni içinde
Hiç bir şeye değil
Ağıt yakıyorum evrene
Duygular tarihimin
El verdiği ölçülerde

Hasan Hüseyin Arslan - 17.07.2024



Sessiz Seneler

Seneler geçti
Acı usandı
Ağlamaktan da utandı
Yurdu yoktu
Yüreği kendine vatandı
O büyük insandı
Akşamları uzatır
Gecelerde huzur arardı
Seneler geçti
Ölümün acısı bitmedi
Asla içinden gitmedi
Başka bir şey özlemedi
Gülmeyi unutup
Hüzünü ev eyledi
Ne geveledi,
Ne de kem küm etti
Sensizliğin alışılmaz
Ve anlaşılmaz kervanında
Eriyip tükendi!

Sosyolog Hasan Hüseyin Arslan - Frankfurt am Main17.07.2024