Suskun dudakların bir mırıltı fısıldasın
Bir güneş daha doğmakta bak, şimdi sabahlarıma
Senden yanaydı umutlarım, sen getirirsin
Sanıyorum da... nerdesin ?
Uzanmadı sevecen ellerin yürek yaralarıma
Cennet mi cehennem mi
Bu dünya... yaşadıklarım anlamadım

Katlanacağım sanıyordum bu acımasız özlemlere
Sensizliğe alışamadı şiirlerim
Yalnızlık vuruyor kıyılarıma
Mor baharlar çoktan uyudu bahçemde
Sonbahara yürüyor adımlarım
Gitmiyor uykusuz gözlerimden hayalin
Bırak gel artık yağmur dolu kentleri
Rüzgar gibi geçti gözlerimden seneler
Bir karlı borana yakalanmış gibi
Rotasını şaştı şiirlerim

Küf tutmuş zaman içerimde canlı
Yarama tuz ekmesi şarkıların
Sensiz sabahlara uyanmak yorgun
Şu koskoca şehirde bir başımayım bilsen
Sana çağrılı yüreğim ılgıt ılgıt kanıyor
Paslı bir hançerdir hasretliğim
Yüreğime sokulu simsiyah akşamlarda

Rüyamdaydın dün gece
Uyandım hala dolaşıyor gibisin çevremde
Tut ki bir sonbahar gibi hasretin kaldı bana
Sensizliğe paramparçayım !
Her parçam başka başka yerlerde
Ve, sensizliğin selleri boşalırken gözlerimden
Dinle kalbini, biri umutsuzluğunu
Yenmeye çalışıyor... hani gelecektin ?
Mazi bir kuş sanki gözlerimde uçuyor
Öyle bitiğim ki yokluğundan
Gözlerim hangi pişmanlığı dökecek
Bilemiyorum
Ümitlerim hep kırık olacak
Hasret aynalarında
Biliyor musun ki her gece ben
Bin jilet kesiği ahh! çekiyorum karanlıklara

Kadere küs akşamları seyrederim yokluğunda
Islak kirpiklerimin arasından kızıl bir güneş süzülür
Özlemler yakarken beni
Biz ayrıldık diye mi bilmem
Solmuş rengi çiçeklerinin
Oysa parlak bir güneş gülümser dağlarda
Her mevsim sararmış görüyorum yaprakları
Kuşlar böyle üzgün değildi eskiden
Görüyorum ki ; her şey tersine döndü
Zaman bile başka renklere büründü

Dilediğim bir dünyam vardı... şimdi yok
Nedenki kırkikindi yağmurları başladı gözlerimde
Bana ’ elveda ’ dediğin gün gibi ıslak
Şimdi dinle bak geceyi bir
Sicim sicim hasretim yağacak yanaklarına

Günay Koçak

18. 06. 2024