Siyah beyaz fotoğraflara saklandı aşk
İlk kez babaannemin gözlerinden öğrenmiştim sadakâti ve sevmeyi
Dedeme olan bağlılığına hayran kalmıştım

.
.
.

Ve kaderimle tanıştım çiçeklerimi gözbebeklerinden öperken rüzgâr
O’nu öylesine hatim etti ki ellerim, kalbim , ayaklarım, bedenim ve ruhum
O’ndan başkasını sevemez oldum
Kaç kere tavaf etti yüreğim yüreğine unuttum
Ağlasam hep duyardı bi zamanlar
Şimdi güldüğümden bile bi haber


Hiç hatırım kalmamış meğerse
Ne çok eksilmişim onda
Ne çok yoksun kalmışım dudak kıvrımlarıma yuva yapan gülüşlerinden


Sevdamın kanatları çöle düşünce anladım


İnsan kendini nasıl avutur bu kimsesizlikte
İşte onun formülünü bulmaya çalışıyorum
Gurbetin kocaman açtığı yaraları
Minnacık parmaklarımla sararak
Üflüyorum yanan kalbimi Rhein kıyısında


Toprağı bağrıma bastığım kadar nefes alıyorum
Sevildiğini bilmek zor zanaat vesselâm
İşçiliği ağır bir sevdanın mağlubuyum artık




Bütün zaferler vız gelir bana



nagihan