Kışları Ülke Yaptık Kendimize
İntihar renkli Bir Yörüngesizlik

caddelerde eylül telaşı
yaprak kurusu gönlümse hala nisan yeşili
sözlerinden mi damladı bu sabah yağmuru
ellerimin en ağrılı yerine ne dersin
ellerim ne zaman sana dokunmasa
yalnızlığımla avunur üşürüm bilirsin

nasıl ki kışları ülke yaptık kendimize
gözlerimizi çok gördük birbirimize
ufkun avuçlarında ağlamak tek atlasımızdı
yıllar bir senin güzelliğinle görkemli
Leyla gibi

neye uğunduğumu bir bilsem
böyle üşümeyi özler miyim hiç yarı aydınlık
ıssız mı ıssız çocukluk şehirlerinde
kasaba yaralarıyla da desem yanılmış olmam sevgilim
içimdeki hayat kepenklerini indirirken ömrüme
kötürüm dudaklarıyla bir yangınsızlık
yanılmaların alevlerine bırakır düşlerimi
kendi gözlerime çivi çakar gibi
zamanın dışındayım artık
bir başka bambaşka bir ölümse benim içimde


iki arada bir derede kalmış çocukluk konuşur:

ağlaşırız asma damlı çardağımızın göğermesiyle
yabancılaşırız biraz daha
biz ömre az geliriz ömrümüz sığmaz yüreğimize
bilekleri kesilir mevsimlerimizin
artık her bahar intihar rengi bir yörüngesizlik

babalar gibi yanacağız sevgilim
dünya olacak tek teneşirimiz
ölerek aralayacağız mutluluğun kapısını
ağacın yapraklanışı kadar doğal
neresinde olursa olsun çelişkinin
kazanan biz olacağız sevgilim
bu aşkı
yanacağız ya babalar gibi

acılarımın tembihini tutuyorum
seni terk etmeyerek
dilimin ucunda gözlerimin budanışı
sensizlikle
gürleşerek akmak için
tüm sana bakmaların yatağında

dudaklarım acıyor
öpmeliyim sözlerini
son sözünü söylemeden zaman

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.