Terkedilmiş bir şehir gibiyim
Bir siyah korku gözlerimde sokak sokak
Bende kalan akşamlar şimdi bir düş !
Adı bilinmedik yalnızlığımdayım sensiz !
Hani tutunduğum umutlarım ?
Dökülmekteyim sokaklara sonbahar gibi

Sensin düşündüğüm
Ama düşüncelerim içinde yitmişim
Başımda bir ağrı, hiç sükun bulmayan
Senin halini sayarım yıldızlara
Bir demir kapı kilitlenirken umutlara
Yitirdiklerim karanlıklarda
Senin bilemediğin... dün gece de
Sorduğun gibi telefonda
Ne diyeceğimi bilemedim , zonkluyor başım !

Kulaklarımda bir uğultu sessizliğin
Artık benim için de çekilmez bir kabus
Bir yağmur çiseliyor yüzüme
Islanıyorum, ama geçmiyor hicranım yangın yüreğim
Saçların dalgalanıyor baktığım aynamda
Simsiyah gece rengi saçların
Dinmedi, susturamadım hasretinin türkülerini içimde

Bu sabah
Uzanamadım sensiz çayına, şekerine
Zehir zehir içime çektiğim hava
Bir dinse ıstıraplarım, bir gülse gözlerim
Çok mu şey istemiştim Allah’ım !
Hicran geceleri siyah simsiyahım
Güneşli sabahlara uyanmak özlemi hayalim

Bana ellerini ver ne olursun
Tüm evrenime sıcaklığın dolsun
Kup kurak şimdi dudaklarımın uzandığı çeşmeler
Gel bir, gel de mevsimler bahar olsun
Bahar gülleri sensiz açtı da
Ne kokusunu duydum , ne de gördüm rengini
Mektuplarım hep sana koşuyor da
Hep cevapsız, gecelerim sıtmalı

Kapımda ruhsuz insanlar yığını
Geceler hüsranımla kucak kucağa yatıyor
Çözülmez düğümlerle boğuşuyorum
Bir gülüyor bir ağlıyorsa gözlerim
Boğazımda demir atmış hıçkırıklar
Sonbahar geceleri gibi soğuk ve korkuluyum
Gazel gazel yapraklar gibi
Yarı kötürüm duygularım

Uzaklarda şarkılar çınlıyor
Hüznüme ortak işte şu kuşlar
Ağlasam ne değişecek
Soldurdular mavi dünyanın kızını
İki büklüm oldum sırtıma vurulan acılarla
Ümitsizliğin en derin kuyularındayım
Yazıyorum ya sana mektuplarımı şiir şiir
Onlarında tadı kalmadı artık !
Acılar... kederler... içinde yaz yaz

Şimdi akşam oluyor
Bir kaç damla gözyaşı
Avuçlarımda sakladığım
Geçmiyor zaman uzadıkça uzuyor

Günay Koçak

31. 05. 2024