Uyan şair meramını unuttuk
Silinmez dediğin izin kalmadı.
Nakış nakış dramını unuttuk
Neşeyi geçtik de hüzün kalmadı.

Gayrı soran olmaz oldu susana
Senin mektup ulaşmadı Hasan’a
Gazeteye her gün basan basana
Doğruyu yanlışı yazan kalmadı.

Ayırdılar Türk, Kürt, Sünni, Alevi
Kalmadı Mihriban, bulduk Alev’i
“Lambada titreyen ürkek alevi’’
Tekrar diriltecek ozan kalmadı.

Muhtarı sorarsan dolu sobası
Demokratik şair olmuş babası
Kilisli Şakir’in açken bebesi
Kaynayan tencere kazan kalmadı.

İnsanlar laf ile avunur oldu
Tecavüzü bile savunur oldu
Dost, düşmandan yana sevinir oldu
Gayrı vefasıza kızan kalmadı.

Hacı hoşgörüyle bakar şişeye
Hoca sofralarda geçti köşeye
Paşaları döndürdüler maşaya
Taşlamaya kelam, sözün kalmadı.

Budur ahvalimiz budur halimiz
Evde haram oldu öz helalimiz
“Ebubekir, Ömer, Osman, Ali’miz”
Desinler ki; bakma, yüzün kalmadı.

İsmail Taha Çelik