Ben Asya’da doğdum.
Asya’da Anadolu’yum.
Acı, kahır, gam doluyum.
Adım, Hasan, Kader, Ali’yim.
Ben her zaman fakirim.
Osmanlı’da fukaraydım.
Bir garip kuldum.
Cumhuriyette yoksul oldum.
Kulluk bitti biliyorum.
Köyde, kentte yine yoksulum.
Yazın fakirdim, son güzde de öyle oldu.
Tek umudum bahardı.
Çok baharlar geçti.
Hasan fukara, Kader fakir, Ali daha da yoksuldu.

Bir yoksulluk denizindeyim.
Düğünlere giderim.
Güler oynarım, çalar söylerim.
Türkülerim de yoksul benim.
Nasıl da bilir saatler.
Tik tak tik tak hatırlatırlar.
Kahvaltı vakti fakir olduğumu.
Yoksulluğumu.
Vitrinler, trafik ışıkları ve sokak kedileri bilir.
Galiba sokaklar, caddeler de biliyor.
Fakir olduğumu.
Adımlarım fakir yürüyüşü.
Heyecanım fukara durumu.
Okulda, askerlikte, mahpusta yoksulluk!
Hele de mahpuslukta yosulluk tütün parası bulamadığım yıllarda keskin bir bıçak gibi saplandı yüreğime yoksunluğum.

Güneş yanığı yüzüm ve uzamış saçlarımdan belli yoksulluğum.
Ben Anadolu’da doğdum.
Hatice, Mehmet, Ayşe’yim.
Adımdan bellidir yoksul olduğum.
Onca iş güç arasında bir ara zaman bulmuş.
Yoksulluk mevsiminde doğurmuş Anadolu’da anam beni.
Sonra, sonra tarlaya gitmiş
Ya da ölüvermiş acılar içinde bedeni.

Biz Anadoluluyuz varsın olsun.
Yine de canımız sağolsun.
Bizim yüreğimiz yüce, gönlümüz zengindir.
Toz kondurmam yoksulluğuma
Ömür veririz emek ve ekmek uğruna.
Saat beşte, veya güneşe baktığımda bilirim yoksulluğumu.
Biz yoksullar böyleyiz.
Asırlar boyu hep koruduk onurumuzu.

Ömər Yalçın
11/05/2024