0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
264
Okunma
meğer ölümde varmış kuytu bakışlarında
ama nasıl ,can veren can alırken
kar gözlerine düşmeye çekinir
cesaretinden değil yağmurun
gözyaşlarını ahbap zanneder
tuzunu göremez
bu yüzden huzuru kaçar
toprağa yada topraktan yaratılana
ben bir elli yıl daha yaşarım
belli ölümüm kimseye kalmaz miras
kendi halime gömülür
yine de para etmez bin dönümüm
verandamda bir kaç çiçek
ve toplayabildiğim kadar eylül rüzgarlarından
bir nefes götürsem yanımda
bir ışık gözlerimde birikse
ölümün geldiğini anlasam
hayatın son sahnesi bittiğinde
belki iki cümlelik son bir şiir müsadesidir tanrının .
