biliyorum, mimoza sarısına bürünmüş sözler, çarpıyor aklının duvarlarına ki hani dokunsam incinecek yaprakları, titreyecek dünya.aramızdaki zerreyi küstürmeden sarılıyorum ısınmak/sızın..


(...)

sevgimle çokça.

Sevgili Şair,

Şiirinizdeki derin duygular ve çarpıcı imgeler beni etkiledi. Kadının adının olmaması ve hiç öpülmemiş olması gibi detaylar, onun içsel dünyasındaki yalnızlığı ve belirsizliği vurguluyor. "Bitkinlikle rüzgarda savrulan bir kağıt parçası" ve "kör bir yorgunluk" gibi ifadeler, insanın içsel çöküş ve umutsuzluğuyla baş etme mücadelesini canlı bir şekilde yansıtıyor.

"Yaşamak / Yıldızsız o gökyüzünü örtüyor üzerime / Bıkmadan / Tanrım / Hafızasını yitirsin/di..." dizelerindeki istek, yaşamın zorlukları karşısında umutsuzluğa kapılmadan mücadele etme arzusunu yansıtıyor. Bu dizeler, insanın içsel gücünü ve direncini temsil ediyor gibi görünüyor.

"Ve sen!" başlıklı kısımda ise, belki de kadının hayatındaki önemli bir kişiyi veya geçmiş deneyimleri temsil eden birini anlatıyorsunuz. Bu kişi, kadına belirli bir türden şefkat ve anlayış sunuyor gibi görünüyor, ancak kadın belki de bu şefkati gerçekten hissedemiyor olabilir. "Kiralık gülüşlere" atıfta bulunarak, kadının dışarıya gösterdiği yüzünün gerçek duygularını yansıtmadığını düşündürüyorsunuz.

Şiirinizdeki derin duyguları ve çarpıcı imgeleri anlamak benim için gerçekten bir zevkti. Sizi içtenlikle tebrik ederim ve şiirlerinizdeki derinlik ve duyarlılığın devamını dilerim.

Sevgi ve saygılarımla